Vanaf 2012 ga ik regelmatig met mijn draaibare huisje, het Zonnehuisje, op pad naar beurzen en fairs. Ik laat mensen zien wat je met het huisje kan doen en waar je het voor kunt gebruiken, maar ik laat ze ook ervaren wat het met hen kan doen. Pas als je in het Zonnehuisje zit, merk je hoe fijn het is om er alleen al in te zitten. Laat staan dat je er je tuinhuisje, thuiskantoor, schrijfhuisje, atelier of werkkamer van maakt. Zo vertel ik dan ook altijd dat Wim Kan zijn conferences en teksten schreef in een draaibaar tuinhuis achter zijn woning in Kudelstaart. Dit huisje was voor hem de plek waar hij zich kon concentreren en inspiratie op kon doen, zoals dit voor meer schrijvers geldt.
Ik wilde altijd al eens graag met mijn draaibare tuinhuisje naar de 50plus beurs in Utrecht, en in 2018 stond ik er. De 50plus doelgroep heeft ook veel interesse in het creëren van een heerlijk plekje in de tuin, te gebruiken als extra slaapplek, prieel, speelhuisje voor de kleinkinderen of als schrijfhuisje. Het verhaal over het huisje van Wim Kan vertel ik zeker ook altijd bij deze doelgroep, omdat zij zich hem goed kunnen herinneren van de oudejaarsconferences op televisie.
Een bijzondere ontmoeting in het draaibare huisje
Tijdens de 50plus beurs had ik een hele bijzondere ontmoeting. Twee mannen vielen me op omdat ze met extra veel aandacht het Zonnehuisje bekeken. De reden hiervoor werd me snel duidelijk. Ze vertelden me vol trots dat zij als jonge timmermannen het draaibare tuinhuisje voor Wim Kan hadden gebouwd! Ze herinnerden zich de leuke tijd die ze hadden met Wim Kan en zijn vrouw Corry.
Tijdens ons gesprek doken ze zelfs enthousiast op hun buik om de draaischijf onder het huisje te bekijken. ‘Precies zoals bij Wim Kan’, kwam er uit hun monden. Met hun handen gleden ze over het geschilderde houtwerk van het Zonnehuisje, ‘wat een prachtig stuk werk, dat heb je mooi gedaan’. Met mijn hoofd in de wolken zei ik ze dat ik altijd het verhaal van Wim Kan en zijn huisje vertelde en dat ik nu deze bijzondere ontmoeting hieraan toe kon voegen. ‘Willen jullie met mij op de foto in het Zonnehuisje?’, vroeg ik ze.
En zo kon ik deze bijzondere ontmoeting en deze foto aan mijn verhaal over Wim Kan toevoegen, zo geweldig!
